| |
Rehabilitacja
NDT-Bobath
Metoda
neurorozwojowego leczenia usprawniającego Karela i Berty Bobath polega
na hamowaniu patologicznych odruchów i nieprawidłowych wzorców ruchowych
oraz rozwijaniu czynności ruchowych u dzieci z mózgowym porażeniem
dziecięcym w kolejności, w jakiej pojawiają się one w rozwoju dziecka
zdrowego.
Każda czynność ruchowa rozwija się dzięki odczuciu ruchu - to znaczy
ułożenia ciała w przestrzeni oraz poszczególnych części ciała względem
siebie.
Pierwszych odczuć dostarczają reakcje odruchowe. Są to odruchy
postawy oraz reakcje prostowania i równowagi. Odruchy postawy dają
odczucie ułożenia ciała w pozycji leżącej. Reakcje prostowania dostarczą
doświadczeń ruchowych ułożenia ciała przeciwko sile grawitacji; reakcje
równowagi powodują dostosowanie napięcia mięśniowego całego ciała
podczas utraty równowagi, przygotowując w ten sposób całe ciało do
podparcia.
Czas fizjologicznego występowania odruchów postawy przypada na pierwsze
półrocze życia dziecka. Później zostają one podporządkowane reakcjom
prostowania i równowagi. Utrzymujące się dłużej odruchy postawy stają
się z czasem patologiczne. Uniemożliwiają rozwój reakcji prostowania i
równowagi, których pojawienie się warunkuje prawidłowy rozwój ruchowy
dziecka.
Rozwój ruchowy dziecka przebiega w stałej kolejności - od głowy, obręczy
barkowej kończyn górnych, poprzez tułów, do kończyn dolnych. Oznacza to,
że zanim dziecko zacznie chodzić musi najpierw kontrolować ułożenie
głowy, uzyskać podpór na kończynach górnych w pozycji leżącej, aby
poprzez siad, czworaki i klęk przejść do stania.
Każda złożona czynność ruchowa zawiera kombinację wielu prostych ruchów
i kształtuje się w oparciu o poprzednie doświadczenia ruchowe.
Prawidłowy rozwój czynności ruchowych stanowi podstawę do rozwijania
kolejnych umiejętności (jedzenia, ubierania, pisania).
Główne zasady
metody Bobath:
o
głowa
o
szyja
o
tułów
o
obręcz barkowa i kończyny górne
o
obręcz biodrowa i kończyny dolne.
Ma to celu
wykształcenie prawidłowych reakcji prostowania i równowagi, co prowadzi
do opanowania czynności zgodnych z sekwencją rozwojową.
-
Wszystkie
ruchy kontrolowane są rękami terapeuty. Pomoc terapeuty zmniejsza
się w miarę opanowywania kolejnych czynności.
-
Ruchy
prowadzone są wolno, tak aby pacjent mógł włączyć się do pracy
-
Nie należy
dążyć do opanowania pozycji stycznych, lecz umiejętnie przeprowadzić
pacjenta z jednej pozycji do drugiej.
-
Sposoby
wspomagania powinny być dobierane do potrzeb i możliwości pacjenta
-
Program
usprawniania powinien być dobierany do potrzeb i możliwości pacjenta
-
Ciągłe
powtarzanie i wykorzystywanie już opanowanych czynności w życiu
codziennym
|
|
