Rehabilitacja to moja szansa na lepsze jutro, wesprzyj mnie w tej walce

Rehabilitacja

Kinesiotaping

Kinesiotaping to metoda w fizjoterapii polegająca na aplikacji na ciele, w ściśle określony sposób specjalnego plastra. Stanowi również uzupełnienie innych metod rehabilitacyjnych.

Historia

W 1970 roku japoński lekarz, dr Kenzo Kase wprowadził elastyczną taśmę na rynek. Ten pracujący w Japonii kręgarz zastanawiał się dlaczego musi wielokrotnie nastawiać kości tych samych pacjentów.
W Europie przedstawiony po raz pierwszy w 1998 roku system Kinesiotaping rozwijał się w różnych kierunkach, głównie w Niemczech, Włoszech, Portugalii. Pierwszy kurs w Polsce odbył się w 2004 roku. Pierwsi polscy instruktorzy zaczęli prowadzić kursy od 2005 roku.
W maju 2007 roku instruktorzy kinesiotapingu z Europy zdecydowali o modyfikacji nazwy i treści nauczania. Doskonałym obszarem do przeniesienia wiedzy dotyczacej kinesiotapingu jest układ mięśniowo-powięziowy, czy tez teoria łańcuchów mięśniowych a szereg enigmatycznych wyjaśnień japońskich świetnie tłumaczy teoria tensegracji. Tak skonstruowana koncepcja została określona jako KINESIOLOGY TAPING.

Budowa i właściwości plastra Kinesio

• właściwości zbliżone do parametrów skóry, na tyle cienki, że nie odczuwamy jego obecności na ciele.

• złożony z elastycznych polimerowych nitek okrytych 100%-towymi włokami bawełny. Bawełna umożliwia odprowadzanie wilgoci ciała oraz jego szybkie schnięcie

• wodoodporny i hipoalergiczny

• nie zawiera żadnych leków i lateksu

• elastyczność na długość wynosi od 130% do 140%

• rozciągnięcie tylko wzdłuż

• nakładany są z różnym napięciem, stosowanym w zależności od efektu terapeutycznego, jaki chcemy osiągnąć

• Właściwości elastyczne plastra Kinesio, utrzymują się przez około 3 do 5-ciu dni.

• Po zdjęciu plastra Kinesio, na skórze nie pozostaje zachowana żadna ilość substancji klejącej, co umożliwia wielokrotną aplikację plastra bez ryzyka podrażnienia tkanki skórnej.

• Kolor plastra nie ma znaczenia

Działanie
Aplikacje Kinesiotapingu powodują, że skóra jest delikatnie podciągana, zwiększając jednocześnie przestrzeń pomiędzy skórą właściwą a powięzią co powoduje redukcję zastojów i obrzęków limfatycznych (usprawnia mikrokrążenie chłonki).
Kinesiotaping to metoda wykorzystująca naturalne procesy samoleczenia organizmu. Ma bezpośrednie oddziaływanie na skórę (głównie na zakończenia Ruffiniego, receptory bólu, czucia głębokiego), na układ limfatyczny, mięśnie oraz stawy.

Równocześnie zmniejsza ból i nienaturalne odczucia skóry poprzez uaktywnienie systemu znieczulenia.
W procesie zdrowienia następuje normalizacja napięcia mięśniowego i powięziowego, korygując ułożenie powięzi i skóry wpływa na poprawę propriocepcji.
Procesy terapeutyczne trwają 24 godziny na dobę.
Naklejając taśmę na folię można zaobserwować jak zachowa się skóra po oklejeniu. Skóra zostanie uniesiona, a pościskane i posklejane tkanki zostaną rozluźnione.

Przebieg zabiegu
Zabieg powinien być poprzedzony dokładną diagnostyką w celu określenia problemu i zaplanowania odpowiedniego postępowania terapeutycznego.

Po ustaleniu przyczyny dysfunkcji fizjoterapeuta przygotowuje plaster nożyczkami do postaci: „I”, „Y”, „X”, „wachlarz”. Wybór kształtu taśmy zależy od budowy mięśnia, nad którym ma znajdować się taśma  a także od wskazań do jej zastosowania.

Przygotowanie pacjenta:
- skóra musi być czysta, sucha, nie natłuszczona,
- przy nadmiernym owłosieniu, należy skórę ogolić

Techniki - mechaniczna, powięziowa, przestrzenna, więzadłowo/ścięgnowa, funkcjonalna, limfatyczna.

Cechą różnicującą wymienione techniki korekcyjne jest podstawowy cel terapii. Aby terapia powiodła się ważne są następujące czynniki: właściwa diagnoza/ocena pacjenta oraz właściwy dobór i aplikacja plastra.

Korekcja mechaniczna – pozycjonowanie neutralne, wykorzystanie stymulacji mechanoreceptorów informujących o pożądanym ułożeniu mięśnia, stawu lub powięzi (wsparcie funkcjonalne).

Korekcja powięziowa – utrzymanie tkanki powięziowej w pożądanym ułożeniu, plaster przytrzymuje powięź lub zabezpiecza ją przed odwijaniem się z pożądanej pozycji.

Korekcja przestrzenna – stworzenie przestrzeni nad obrzękiem lub miejscem bólu. Przestrzeń ta daje zmniejszenie nacisku, podrażnień receptorów, a przez to zmniejszenie bólu. Poprawa krążenia krwi przyspiesza usuwanie wysięku zapalnego.

Korekcja więzadłowo/ścięgnowa

Dla więzadeł: przekaz informacji proprioceptywnych do mózgu o prawidłowym ułożeniu tkanek, więzadeł, stawów. Technika ta daje również odciążenie struktur więzadłowych.

Dla ścięgien: Wykorzystuje się naprężenie 25 – 75 % nad ścięgnami. W miejscu przechodzenia przez brzuśce mięśniowe naprężenie musi być dodatkowo zredukowane. Stawy w zakresach maksymalnych.

Korekcja funkcjonalna – wspomaganie lub ograniczanie zgięcia lub wyprostu w stawach. Bazuje na stymulacji sensorycznej oraz wspomaganiu lub ograniczeniu ruchu.

Korekcja limfatyczna – służy do zmniejszenia obrzęków. Wytwarzanie pod plastrem obszarów zmniejszonego nacisku co ułatwia przepływ w naczyniach limfatycznych. Nadmierna ilość płynu, będąca przyczyną obrzęków lokalnych lub ogólnych, przez wykorzystanie różnicy ciśnień kierowana jest do kanałów limfatycznych i węzłów chłonnych.

Zastosowania

Twarz

1. Uszkodzenie V nerwu czaszkowego - brak możliwości uśmiechnięcia się a kącik ust po stronie porażonej opada, brak możliwości gwizdania, zrobienia ust w „dzióbek”, podczas żucia i picia pożywienie wypływa kącikiem ust po stronie porażonej.

2. Ból głowy – częste bóle głowy, połączone z bólem szyjnego odcinka kręgosłupa.

3. Obrzęk twarzy w początkowym okresie przy porażeniu nerwu trójdzielnego.

Szyjny odcinek kręgosłupa

1. Ból szyjnego odcinka kręgosłupa manifestujący się utrudnieniem wykonania ruchu w konkretnym kierunku.

2. Zwiększone napięcie mięśni szyjnego i szyjno - piersiowego odcinka kręgosłupa - sztywność mięśni na skutek zwiększonego napięcia mięśni i powięzi mięśniowej.

3. Niestabilność w obrębie szyjnego odcinka kręgosłupa typu smagnięcie biczem – osłabienie mięśni występujące najczęściej w wyniku wypadku komunikacyjnego, po noszeniu kołnierza ortopedycznego lub braku aktywności.

Piersiowy odcinek kręgosłupa

1. Ból piersiowego odcinka kręgosłupa opisywany przez pacjenta jako ból opasujący, czasami w połączeniu z bólem podczas głębokiego wdechu.

2. Zwiększone napięcie mięśni piersiowego odcinka kręgosłupa (znikoma ruchomość lub brak ruchomości skóry).

Lędźwiowy i lędźwiowo – krzyżowy odcinek kręgosłupa

Ból lędźwiowego i lędźwiowo – krzyżowego odcinka kręgosłupa najczęściej w wyniku mechanicznego ucisku na korzenie nerwowe.

Skolioza

1. Skolioza jednołukowa czyli skrzywienie kręgosłupa jednołukowe, w którym mięśnie po stronie wypukłości skrzywienia kręgosłupa są rozciągnięte, a po stronie wklęsłości są skrócone ze zwiększonym napięciem mięśniowym - w celu zrównoważenia długości i siły napięcia mięśni przykręgosłupowych.

2. Skolioza dwułukowa czyli skrzywienie kręgosłupa dwułukowe. w którym mięśnie po stronie każdej wypukłości skrzywienia kręgosłupa są rozciągnięte, a po stronie każdej wklęsłości są skrócone ze zwiększonym napięciem mięśniowym - w celu zrównoważenia długości i siły napięcia mięśni przykręgosłupowych.

Staw barkowy

1. Staw barkowy niestabilny, wiotki – podwichnięcie dolne, gdy głowa kości ramiennej wysuwa się lub wypada z panewki stawu barkowego w kierunku dolnym, towarzyszy temu zazwyczaj ból i brak możliwości ruchów czynnych w stawie barkowym.

2. Staw barkowy niestabilny - podwichnięcie przednie, gdy w wyniku zwiększonego napięcia np. mięśni piersiowych dochodzi do zupełnego lub częściowego wysuwania się głowy kości ramiennej z panewki stawu barkowego w kierunku przednim, towarzyszy temu ból i ograniczenie lub całkowity brak możliwości wykonania ruchów dowolnych w stawie barkowym.

3. Staw barkowy z osłabioną siłą mięśniową mięśnia naramiennego - problem z wykonaniem bez odciążenia ruchów czynnych w pełnym zakresie ruchu.

4. Staw barkowy spastyczny w celu zmniejszenia patologicznego zbliżenia elementów stawu barkowego i zmniejszenie bólu. Zwiększone, spastyczne napięcie mięśnia naramiennego powoduje zbliżanie się kości ramiennej do panewki stawu barkowego, takie patologiczne zbliżenie się elementów stawu barkowego powoduje tarcie kości ramiennej o panewkę, stan zapalny i ból.

5. Staw barkowy bolesny, przeciążeniowy - ból stawu barkowego pojawiający się najczęściej po wykonywaniu ciężkiej pracy.

Łokieć

1. Staw łokciowy bolesny, przeciążeniowy – występujący po wykonywaniu pracy związanej z dźwiganiem lub długotrwałym wykonywaniem tej samej czynności.

2. Łokieć tenisisty – w wyniku przeciążenia dochodzi do uszkodzenia prostowników nadgarstka z bólem w okolicy nadkłykcia bocznego kości łokciowej.

3. Łokieć golfisty – w wyniku uszkodzenia zginaczy nadgarstka z bólem w okolicy nadkłykcia przyśrodkowego kości łokciowej.

4. Staw łokciowy spastyczny – przykurcz zgięciowy, wówczas gdy pacjent ma problem z wykonaniem ruchu wyprostu w stawie łokciowym.

Staw nadgarstkowo – promieniowy

1. Staw nadgarstkowo – promieniowy wiotki, pacjent nie może wykonać ruchów dowolnych natomiast dochodzi do wykonywania niekontrolowanych ruchów w stawie, co może doprowadzić do późniejszej niestabilności.

2. Staw nadgarstkowo – promieniowy spastyczny, korekcja patologicznego ustawienia zgięciowego w stawie z rozciągnięciem mięśni prostowników.

3. Staw nadgarstkowo – promieniowy bolesny, przeciążeniowy, gdy pacjent nie może wykonywać ruchów dowolnych a ruchy w odciążeniu są prawie niemożliwe, gdy występuje obrzęk.

4. Palce dłoni zaciskające się – spastyczne, gdy występuje problem z wyprostowaniem palców, problem z zachowaniem higieny dłoni, oraz w skrajnych przypadkach z występowaniem ran odleżynowych.

5. Palce dłoni w utrwalonym wyproście, najczęściej w wyniku długotrwałego obrzęku, stanu zapalnego, bólu, bezruchu, gdy dochodzi do utrwalonego ułożenia paliczków palców w pozycji pośredniej.

Staw kolanowy

1. Kolano niestabilne, przeciążone np. w wyniku urazu nadciągnięcie więzadeł krzyżowych, pobocznych i przyśrodkowych lub naderwanie troczków mięśni, pacjent zgłasza ból odczuwany podczas stania i chodzenia.

2. Osłabienie mięśnia czworogłowego uda.

3. Przeprost w stawie kolanowym - ograniczenie zakresu ruchu w stawie kolanowym w kierunku wyprostu przewyższającego pozycję 0 oraz w celu zwiększenia siły mięśnia czworogłowego uda w pracy ekscentrycznej.

4. Rzepka niestabilna – przesunięcie boczne i górne w celu ustabilizowania rzepki w wyniku wysunięcia się ze swojego prawidłowego położenia. Przyczyną wysunięcia się rzepki może być upadek albo wady wrodzone.

5. Koślawość kolan u dzieci – wspomaganie patologicznie rozciągniętych struktur strony przyśrodkowej stawu kolanowego, informacja proprioceptywna o prawidłowym ustawieniu w stawie kolanowym.

Staw skokowy

1. Stopa opadająca – porażenie mięśnia piszczelowego przedniego, po udarach mózgu, uszkodzeniach rdzenia kręgowego, złamaniach kości piszczelowej, urazach dołu podkolanowego, gdy jest problem z unoszeniem stopy do góry.

2. Stopa opadająca – porażenie mięśni strzałkowych np. po udarach mózgu, uszkodzeniach rdzenia kręgowego, urazach stawu kolanowego, złamaniach z przemieszczeniem górnego końca strzałki, uraz lub ucisk na nerw w okolicy głowy kości strzałkowej w wyniku długiego przebywania w pozycji leżącej, w pozycji kucznej lub klęczącej, po zdjęciu opatrunku gipsowego kończyny dolnej, szyny lub ciasnego bandażu, torbiel podkolanowa, neuropatia obwodowa (np. cukrzycowa) w następstwie występuje problem z unoszeniem i pronacją stopy - stopa opadająca  chód ptasi, koguci).

3. Staw skokowy niestabilny – uszkodzenie więzadeł, gdy pacjent odczuwa niestabilność stawu skokowego, w celu wsparcia pracy przeciążonych więzadeł i odciążenia struktur osłabionych.

4. Naderwanie ścięgna piętowego (Achillesa) z osłabieniem mięśnia trójgłowego łydki, gdy pacjent odczuwa ból, który ogranicza poruszanie się.

Palce stóp

1. Koślawość palucha (hallux), w celu skorygowania patologicznej pozycji i utrzymanie fizjologicznego ustawienia w stawie śródstopno – paliczkowego, gdy patologiczne ustawienie w stawie powoduje wypukłość, dyskomfort i ból podczas chodzenia.

2. Deformacja palców stóp – odchylenie boczne, korekcja patologicznego odchylenia w kierunku bocznym od osi ustawienia palca, gdy patologiczne ustawienie kątowe powoduje dyskomfort estetyczny oraz ból podczas chodzenia.

3. Deformacja palców stóp – palce podwijające się, młoteczkowate, powodujące dyskomfort estetyczny i ból podczas chodzenia.

Naczynia chłonne

Obrzęki na tle złamań lub stłuczeń, obrzęki pierwotnie neurologiczne np. stany po udarach, kończyny „poudarowe” w których doszło do niedowładu lub porażenia mięśni.

1. Obrzęki kończyn dolnych - usprawnienie odpływu chłonki.

2. Obrzęki kończyn górnych np. na tle krążeniowym w wyniku złamań lub stłuczeń, stany po udarach, kończyny „ poudarowe” w których doszło do niedowładu lub porażenia mięśni w celu redukacji obrzęku.

3. Obrzęki kończyn górnych po mastektomii.

Problemy w pracy jelit lub problemy ze stabilizacją w obrębie tułowia
Wsparcie osłabionych mięśni skośnych wewnętrznych i zewnętrznych brzucha.

Uszkodzenia w obrębie żeber
Ból w obrębie żeber klatki piersiowej

Blizny

W przypadku gdy pacjent odczuwa nieprzyjemne uczucie ściągania i bólu.

Przeciwwskazania:

• choroby infekcyjne skóry

• grzybica

• ciężkie choroby ogólnoustrojowe

• rany

Właściwości terapeutyczne Kinesiotapingu związane są odpowiednią techniką ich naklejania. Plastry Kinesio powinny być naklejane przez wykwalifikowanego w tej dziedzinie fizjoterapeutę.

Dzięki kinesiology taping zaobserwowano u mnie znaczną poprawę równowagi i stabilizacji zmniejszenie dolegliwości bólowych kręgosłupa w odcinku L-S (dolna część) w związku ze znacznie pogłębioną lordozą i obniżeniem krążka między kręgowego L5-S1.